Jerzy Maria Birczyński założyciel Baletu Form Nowoczesnych, choreograf, kierownik artystyczny i pedagog Zespołu od początku istnienia. Naukę tańca rozpoczął w wieku trzech lat pod okiem własnej matki, a następnie Janiny Łukaszewicz i Marii Stoszko. Techniki tańca klasycznego uczył się u Lili Beron w studiu baletowym przy Krakowskim Teatrze Muzycznym, kontynuował naukę w Państwowej Szkole Baletowej w Warszawie i Poznaniu m.in. u Barbary Kasprowicz, Teresy Kujawy i Andrzeja Glegolskiego. Równocześnie przez kilkanaście lat pobierał lekcje fortepianu. Jako uczeń poznańskiej Szkoły Baletowej tańczył w choreografiach Conrada Drzewieckiego, a po ukończeniu szkoły w Teatrze Wielkim w Łodzi.

Jest laureatem wielu nagród na profesjonalnych konkursach m.in: pierwszej nagrody na Międzynarodowym Konkursie Choreograficznym „Le Ballet pour Demain” w Paryżu-Bagnolet w 1979 r. (za „Larghetto” z koncertu f-moll F.Chopina), V miejsca na Międzynarodowym Konkursie Choreograficznym w Nyon w Szwajcarii w 1979 r. (za utwór „Tears of Joy” do muzyki Don Ellisa), wyróżnienia na Konkursie Choreograficznym w ramach „Łódzkich Spotkań Baletowych” (za „Wariacje B-dur” do muzyki F.Chopina), a także laureatem nagrody „Lotos” przyznanej przez Centrum Choreografii Współczesnej z Kijowa (za wybitne osiągnięcia w pedagogicznej działalności na Ukrainie i w świecie) w 1999 r. Wykonawcami nagrodzonych choreografii byli jego uczniowie i wychowankowie - tancerze Baletu Form Nowoczesnych AGH.

Ponadto stworzył choreografię do ok. 30 spektakli w teatrach dramatycznych w całej Polsce (m.in. „Białe Ogrody” w Starym Teatrze, „Tango”, „Cień”, „Listopad” w Teatrze im. Słowackiego gdzie był etatowym choreografem za dyrekcji Mikołaja Grabowskiego) oraz do kilkunastu programów baletowych w TV. Wykładał taniec w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, prowadził warsztaty taneczne dla studentów szkół artystycznych z Francji i Niemiec, układał choreografię dla nowojorskiego zespołu „Douglas Dunn & Dancers” oraz dla Polskiego Teatru Tańca (utwory te są obecnie w repertuarze Baletu Form Nowoczesnych).

„Nie bawię się w dialog ideowy z widzami. Spektaklom nie towarzyszy nadęta filozofia przedstawiana zazwyczaj w drukowanym programie. Niewątpliwie treści niosące poszczególne sekwencje mogą być i są odczytywane przez widzów poprzez czytelny przekaz podany wyłącznie drogą tańca. Istotą bowiem baletu jest ruch, on jest środkiem wyrazu idei choreografa”.